Bir ibadet nefse zor geliyorsa kişi ondan daha büyük sevap kazanır. Nefse hoş gelen şeylerde nefsin payı olduğundan sevabı da ona göre az olur.
Bir sahabî gelerek Peygamberimize ”Ey Allah'ın Resûlü! Hangi sadakanın sevabı en çoktur?” diye sordu. Peygamberimiz (s.a.v.) şöyle cevap verdi:
“Senin sağlığın yerinde iken, cimriliğin üzerinde iken, fakirlikten korkup zengin olmayı ümit ederken verdiğin sadaka sevabı en çok olan sadakadır. Sakın ola sadaka verme işini can boğaza gelinceye kadar geciktirme! Can boğaza gelince sen “falancaya şu kadar, filancaya şu kadar” dersin. Oysa zaten o mal artık senden çıkmış başkasının malı olmuştur.”
Evet, insanın sağlığı yerindeyken, yaşı gençken, geleceğe dair planlar yaparken, kendisi ve ailesi adına fakirlikten korkarken sadaka vermesi çok zor gelir. Ne zaman ki maddi durumunu iyice düzeltir, elden ayaktan düşer, âhirete giden yolun sonuna doğru yaklaşır, işte o zaman hayır-hasenat yapmak daha cazip gelir. Gel gör ki iş işten geçmiş, sevabı katlama imkânı elden kaçmıştır.
Bütün ibadetlerimizde erteleme hastalığımız var. Önce dünyalık olarak yapmam gerekenleri yapayım sonra ahirete yönelik vazifelerimi yerine getiririm gibi yaklaşımlar bizi gençken yaparak elde edeceğimiz büyük sevaplardan mahrum bırakır.
Gençken yapılan bir ibadetle yaşlı iken yapılan bir ibadet sevap ve mükemmellik açısından aynı mıdır?
“Bir ibadet nefse ne kadar zor geliyorsa sevabı o kadar çok olur” prensibi doğrudur fakat kişinin bu zorluğu kendiliğinden oluşturmamış olması gerekir. Daha çok sevap alayım diye mahallesinde cami varken daha uzak bir camiye gitmek ya da sıcak su varken soğuk su ile abdest almak kişinin sevabımı artırmaz.
Şu var ki, bizim müdahalemiz olmadan böyle bir zorlukla karşılaşıp sabredersek sevabımız çok olur. Mesela çok soğuk bir günde sıcak su olmadığından soğuk su ile abdest almak kişinin daha çok sevap kazanmasını sağlar.
Rabbim, bizi dinimizi doğru ifadeye ve düzgün istifadeye nail eylesin.
Aydın YIĞMAN
Mersin İl Müftüsü